“Van donkere wolken naar zonnige horizon” – een gesprek met M. over haar pensioenreis

Na bijna veertig jaar werkzaam te zijn geweest bij een groot accountantskantoor, hing M. haar werktelefoon aan de wilgen. Niet omdat het moest, maar omdat het tijd werd. Toch ging dat afscheidt haar niet in de koude kleren zitten. We spraken met haar over loslaten, coaching, en een nieuw leven dat onverwacht licht en betekenisvol werd.

Je hebt bijna vier decennia gewerkt bij hetzelfde kantoor. Hoe kijk je terug op die tijd?

Met heel veel warmte en trots. Mijn werk was echt een groot deel van mijn identiteit. Ik werkte nauw samen met een van de partners – ik was letterlijk zijn oren en ogen. We hadden aan een half woord genoeg. Die dynamiek, dat vertrouwen, dat is zeldzaam. Mijn werk was niet zomaar een baan, het was een groot deel van wie ik was.

  En dan komt ineens dat moment… pensioen. Hoe voelde dat?

Heel dubbel. Aan de ene kant wist ik natuurlijk dat het eraan zat te komen. Aan de andere kant… ik zag er echt tegenop. Het idee om elke dag thuis te zitten, zonder de reuring van kantoor, zonder de mensen – dat vond ik lastig. Ik was bang om het persoonlijke contact te verliezen, dat dagelijkse praatje bij het koffieapparaat, de dynamiek van een volle agenda. En ja, thuis heb ik een lieve partner en twee gezellige honden, maar dat is toch anders.

Je werkgever bood coaching aan richting pensioen. Hoe keek je daar in eerste instantie tegenaan?

Eerlijk gezegd met enige scepsis. Ik dacht: Coaching? Wat moet ik daarmee? Ik zag het meer als iets voor mensen die zoekende zijn, niet voor iemand die gewoon met pensioen gaat. Maar goed, ik besloot toch maar een eerste gesprek aan te gaan. En toen… ja, toen veranderde er iets.

  Wat maakte het verschil?

De manier waarop er naar mij geluisterd werd. De vragen die gesteld werden, zette me aan het denken. Niet alleen over wat ik ging missen, maar vooral over wat er allemaal mogelijk is in deze nieuwe fase van mijn leven. Er kwamen praktische tips, inzichten over onder andere zingeving, maar ook ruimte om mijn twijfels en angsten te benoemen. Langzaam verdween dat beklemmende gevoel, die donkere wolken boven ‘pensioen’. En op een dag merkte ik: hé, ik kijk er ineens naar uit!

Je hebt zelfs een plan geschreven voor je toekomst, toch?

Klopt. Als onderdeel van het coaching traject schreef ik een persoonlijk plan: wat wil ik doen, wat vind ik belangrijk, hoe blijf ik in contact met anderen? Dat plan geeft me echt houvast. Het gaat niet alleen over activiteiten, maar vooral over richting, over zingeving. Daardoor voel ik me niet verloren, maar juist vol energie. Zo fijn dat mijn werkgever mij deze kans heeft geboden!

  Hoe ziet jouw leven er nu uit?

Heel rijk, eigenlijk. Ik doe vrijwilligerswerk in de buurt, iets wat me veel voldoening geeft. Ik ga regelmatig op stap met mijn partner – gewoon even eruit, samen genieten. En ik neem de tijd voor dingen waar ik vroeger geen ruimte voor had. Het leven voelt niet als ‘stilstand’, maar als een nieuwe fase met kansen.

Als je terugkijkt, wat zou je willen meegeven aan anderen die kort voor hun pensioen zitten?

Gun jezelf de tijd én de begeleiding om je voor te bereiden. Ik dacht zelf dat ik het allemaal wel alleen kon, maar die coaching heeft me echt zoveel opgeleverd. Het hielp me niet alleen om los te laten, maar vooral om opnieuw richting te vinden. Je staat op het punt om een compleet nieuwe fase in te gaan, en daar komt vaak meer bij kijken dan je denkt – emotioneel én praktisch. Door de gesprekken kreeg ik helder wat voor mij belangrijk is, waar ik energie van krijg en hoe ik invulling wil geven aan mijn dagen. Het leverde me rust op, een gevoel van controle, en vooral: zin om aan dit nieuwe hoofdstuk te beginnen.

Dus mijn tip is echt: zie pensioen niet als een eindpunt, maar als een kans. En zorg dat je daar goed op voorbereid bent.